Rozdział III - Nowy dom

Eli

                Odetchnąłem cicho z ulgą, gdy pojazd ponownie ruszył. Wizja wysiadania z samochodu i bycia pozostawionym samemu w miejscu, którego kompletnie nie znałem, napawała mnie trudnym do pojęcia strachem. Dlatego też, prócz ulgi poczułem przypływ wdzięczności do nowego Pana, za to, że jednak okazał mi litość i postanowił wziąć mnie ze sobą. Nie wiedziałem tylko co skłoniło go do zmiany decyzji, ale uznałem, że na pewno nie był to mój wygląd. Widząc swoje niewyraźne, lecz ukazujące wszystkie mankamenty obecnej aparycji odbicie, dokładnie słyszałem w głowie słowa nagany i jednocześnie cenne nauki byłego tresera: „ Przy nowym właścicielu musicie prezentować się nienagannie. Wszystko ma być na tyle idealne, aby wzbudzić pożądanie u potencjalnego kupca i  zachęcić go do wydania pieniędzy właśnie na was. Tak, to jest wasz główny cel…”. No cóż. Teraz mógłbym wzbudzić co najwyżej współczucie.

                Senność, która wcześniej całkowicie zniknęła za sprawą tych wszystkich niespodziewanych zdarzeń, teraz nagle zaczęła powracać. Moje powieki robiły się coraz cięższe, a wciąż zmieniający się za oknem obraz zmieniał się w plamę niewyraźnych kształtów. Chciałem zasnąć i chociaż na chwilę zapomnieć o pulsującym bólu, który również dawał się we znaki podczas naszej drogi, która zaś wydawała mi się trwać w nieskończoność. Chciałem zamknąć oczy i odpłynąć, a obudzić się już w domu nowego Pana. Nie mogłem jednak tego zrobić. Musiałem czekać na jego ewentualne rozkazy, a zaśnięcie teraz równało się ze straceniem czujności oraz narażeniem się na jego złość. A na to nie mogłem pozwolić.

                W końcu auto zaczęło zwalniać. Zmrużyłem oczy próbując skupić wzrok na obrazie przed sobą i dopiero teraz dostrzegłem wysoką bramę, a za nią budynek, który zapewne był domem Pana. Dom… to raczej złe określenie. Zbyt pospolite i zwyczajne, jak na to co miałem przed oczyma, a co przypominało raczej  wielką rezydencję z niezliczoną ilością podłużnych okien. Po obu stronach wejścia wznosiły się białe kolumny, a ścieżka prowadząca do niego była po obu stronach ozdobiona równo zasadzonymi skupiskami pięknych, egzotycznych kwiatów o przeróżnych barwach.

Brama otworzyła się, więc wjechaliśmy na posesję, której wygląd zapierał dech w piersi osobom takim jak ja, czyli nie mającym na co dzień styczności z takim bogactwem i wspaniałą architekturą. Oczywiście dom, w którym mieszkałem do dzisiejszego wieczora również wyglądał wspaniale, lecz tylko poza częścią przeznaczoną dla niewolników, gdzie spędzałem większość czasu.

- Dobry wieczór, panie Mauvells – odezwał się jakiś elegancko ubrany mężczyzna, któremu mój Pan wręczył kluczyki od samochodu, zaraz po tym jak z niego wysiadł. – Jak minął panu dzisiejszy wieczór?

- Dobrze, choć nie do końca tak jak planowałem – odparł Pan, otwierając drzwi od mojej strony. – Wysiadaj.

Wysiadłem pospiesznie i stanąłem obok niego, spuszczając pokornie głowę i wbijając wzrok w swoje nagie stopy.

- Mamy nowego lokatora – poczułem dłoń na plecach, która już po chwili prowadziła mnie do środka. Mój Pan nie czekał na odpowiedź drugiego mężczyzny. Domyśliłem się, że to ktoś w rodzaju lokaja, bo w tak wielkiej rezydencji było to niemożliwe, aby jedna osoba utrzymywała porządek i wszystkim się zajmowała.

Przeszliśmy przez drzwi i znaleźliśmy się w holu, przez który przebyliśmy bez słowa. Jedynymi dźwiękami były odgłosy kroków odbijające się od marmurowej, lśniącej posadzki. Kusiło mnie, aby podnieść wzrok i rozejrzeć się dookoła, lecz Pan mógł to zauważyć i odebrać za zbytnią swawolę z mojej strony. W końcu nie byłem tu żadnym gościem, ale niewolnikiem. Niewolnikiem, który ma posłusznie służyć, odpowiadać na każde wezwanie Pana i nie wykazywać niepotrzebnych przejawów posiadania własnej woli, uczuć, czy chociażby zainteresowania otoczeniem, w którym się obecnie znajduje.

Po dotarciu na szczyt schodów prowadzących na pierwsze piętro, skręciliśmy w prawo i zatrzymaliśmy się przed drzwiami.

- Wchodź – odezwał się Pan.

Nacisnąłem na klamkę i wstąpiłem do jasnego pomieszczenia. Od razu wciągnąłem powietrze, czując w nim jakąś przyjemną dla mojego zmysłu węchu mieszankę zapachów.

- Wykąpiesz się, a ja ci przyniosę coś do przebrania.

- Tak, Panie.

Pan podszedł do szafki a ja spojrzałem przed siebie i rozchyliłem mimowolnie usta, patrząc na stojącą na środku ogromną, okrągłą wannę, do której wejście umożliwiały dwa małe schodki i znajdującą się obok niej półeczkę z różnymi kolorowymi buteleczkami. Rozejrzałem się szybko na boki, szukając wzrokiem miejsca, w którym ja miałbym się wykąpać. Bo chyba nie chodziło mu o tą luksusową wannę? Na pewno nie.

- P-Panie… - zacząłem cicho i przestąpiłem z nogi na nogę, oblizując nerwowo suche usta. – A.. Gdzie mam się wykąpać?

Nadal spoglądając w dół, usłyszałem rozbawiony głos mężczyzny.

- Jak to gdzie? Masz jakąś wadę wzroku?

Przełknąłem ślinę i pokręciłem przecząco głową.

- Nie, Panie. Ale… - zawahałem się, a Pan, nie czekając, aż dokończę podszedł do wanny i oparł się o jej krawędź, zakładając ręce na piersi.

- Mam pomóc ci się rozebrać i wejść do środka?

Ponownie usłyszałem w jego głosie rozbawienie. To dobrze, pomyślałem. Wszystko było lepsze od gniewu, a to była ostatnia rzecz, którą chciałem wzbudzać w nowym Panu.

Nie chcąc go niepotrzebnie fatygować i jeszcze bardziej sprawiać wrażenia ofiary losu, złapałem palcami spód rozciągniętej, nadszarpanej i zabrudzonej koszulki. Pociągnąłem ją do góry, lecz zatrzymałem się w połowie, kiedy uniesienie ręki wywołało ból w moim ramieniu, przypominając o wcześniejszej karze. Zdusiłem, zaciskając usta, ciche syknięcie, które próbowało się spomiędzy nich wydostać podczas drugiej próby, również zakończonej fiaskiem.

                Usłyszałem przeciągłe westchnienie i zaraz moje dłonie zostały zastąpione większymi oraz sprawniejszymi dłońmi mojego Pana, który podszedł do mnie, najwyraźniej tracąc cierpliwość, a następnie złapał za rąbek materiału. Skarciłem się w duchu za to, że nie potrafię nawet samodzielnie ściągnąć zwykłej koszulki. Chciałem wypaść przed nim jak najlepiej, ale wszystko mi to uniemożliwiało – mój wygląd, ubiór i ogólny obecny stan. Weź się w garść i postaraj się bardziej! - mówiłem sobie w kółko, niczym mantrę, ale jak na razie szło mi raczej kiepsko.

                Słowa Pana przerwały moje nieme przeklinanie własnej niezdarności.

                - Eli. O czym teraz myślisz? – zapytał nadal trzymając moją bluzkę na wysokości brzucha. Czułem na sobie jego wzrok, który sprawiał, że byłem boleśnie świadomy każdego wykonanego ruchu, czy grymasu na twarzy. Nie spodobała mi się nerwowość, która wkradła się nagle w moje zachowanie, ani mimowolnie delikatnie drgająca pod jej wpływem powieka. Nie przepadałem za takimi otwartymi pytaniami.

                - O… - zrobiłem krótką przerwę na przemyślenie swojej odpowiedzi. – O niczym istotnym, Panie.

                - Ah, tak? A może pozwolisz mi zadecydować o tym, czy jest to coś istotnego, czy nie? No chyba, że nie liczysz się ze zdaniem swojego nowego Pana.

                Jego głos był nad wyraz spokojny, ale i tak, słysząc ostatnie zdanie drgnąłem i otworzyłem szerzej oczy.

- N-Nie! Znaczy… Twoje zdanie jest dla mnie najważniejsze, Panie – wydukałem . – Z niczym nie liczę się bardziej! – dodałem jeszcze i unosząc wzrok trochę wyżej, dostrzegłem jak tors Pana trzęsie się lekko, jak gdyby tłumiony śmiech wprawiał go w drżenie. Chwila… Czy Pan właśnie się ze mnie śmieje? - zapytałem się w myślach. Dla mnie ta sytuacja nie była ani trochę zabawna.

- No więc? Nadal mi nie odpowiedziałeś – przypomniał.

- Myślałem o tym… o tym, że nie chcę cię zawieść, Panie.

- Naprawdę? – odparł po chwili. – Nie okłamujesz mnie, prawda?

- Nie! Ja nigdy bym…

- Dobrze, dobrze – przerwał mi, teraz już nie ukrywając śmiechu, który wydał mi się bardzo dźwięczny i przyjemny dla uszu. W przeciwieństwie do poprzedniego Pana, który swoim rechotem wzbudzał we mnie tylko nieprzyjemny dreszcz.  – To pamiętaj o tym, bo nie lubię, kiedy ktoś mnie okłamuje. I nie lubię, kiedy ktoś ciągle patrzy w dół, gdy ja do niego mówię. Chyba nie zabroniłem ci na siebie patrzeć, prawda?

                Zamrugałem szybko powiekami, usiłując przypomnieć  sobie wszystko, co powiedział do mnie od chwili poznania.

                - Nie, Panie – odparłem niepewnie. Nie zabraniał mi tego, ale także nie wyrażał zgody, więc po prostu wybrałem bezpieczniejszą opcję.

                - Więc popatrz na mnie.

                Nie byłem pewien, czy mam się cieszyć z tego zezwolenia, czy raczej nie. Z jednej strony teraz, przy tym jasnym świetle mógłbym lepiej się przyjrzeć mężczyźnie, w którego rękach spoczywał odtąd mój los. Bo oczywiście chciałem wiedzieć jak wygląda, a jedyne co zapamiętałem z wcześniej to kolor jego oczu oraz włosów. Z drugiej strony obawiałem się co mogę wyczytać z jego twarzy. Na szczęście nie musiałem podejmować decyzji. Tak czy inaczej musiałem wykonać jego rozkaz.

                Podniosłem powoli głowę, najpierw zawieszając wzrok na parę sekund na jego klatce piersiowej, która była na wysokości moich oczu. Miałem przed sobą dobrze zbudowanego, wysokiego mężczyznę, któremu sięgałem ledwo do ramienia. Pogodziłem się z byciem kurduplem i tym, że niemal wszyscy wokół wglądali jak giganci, ale i tak od czasu do czasu zdarzało mi się nad tym ubolewać. Westchnąłem w duchu.

Pomijając już fakt różnicy wzrostu… Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z przestrzeni jaka nas dzieliła, a raczej niemalże z jej braku, bo wystarczyłby maleńki krok, aby nasze ciała się zetknęły. Popatrzyłem wyżej, docierając w końcu do jego twarzy. Twarzy, która była naprawdę przystojna. Dość ostre rysy, kontrastujące z łagodną linią ust, tworzyły niezwykły, ale też intrygujący obraz, okalany brązowymi, lekko falowanymi kosmykami włosów. Lśniącymi, lecz nie idealnie ułożonymi, co wcale nie wyglądało źle. A wręcz przeciwnie – dodawało to mojemu Panu atrakcyjności. Tak samo zresztą jak iskierki niebezpieczeństwa, czające się w jego oczach, które zamiast budzić we mnie strach, czyli naturalną reakcję, wywoływały raczej dziwną fascynację.

Tak. Mój nowy Pan zdecydowanie był atrakcyjny. I nie wstydziłem się przed sobą przyznać tego, że cieszy mnie ten fakt. Nawet jeśli zdążyłem się już dawno przekonać, jak bardzo zgubny i mylący może być czyjś wygląd oraz jak bardzo zepsute wnętrze potrafi skrywać.

Zrozumiałem, że zaczynam się wpatrywać, wręcz natarczywie, a na ustach Pana zaczyna błąkać się uśmieszek. Czyżby potrafił przejrzeć moje myśli? Nie, to absurdalne. Już dawno opanowałem do perfekcji sztukę ukrywania własnych emocji… A przynajmniej tak mi się wydawało, dopóki intensywny wzrok mężczyzny nie zaczął przewiercać mnie na wylot i sprawiać, że zacząłem się sam w sobie kurczyć.

Niemal odetchnąłem, gdy to spojrzenie zostało przerwane materiałem koszulki, który właśnie uniósł Pan. Najpierw ściągnął ją przez moją głowę, a dopiero po tym wysunął z niej powoli moje ręce. W ten sposób nie musiałem ich zbyt wysoko unosić, więc ból był zminimalizowany.

- Resztę chyba dasz radę ściągnąć sam?

- Tak, Panie.

Niewiele tego zostało. Wystarczyło, że zsunąłem z siebie krótkie, lecz trochę workowate, tak samo podniszczone, jak koszulka spodenki i już stałem przed Panem nago. Nie czułem wstydu. Nie próbowałem się zasłonić. To było coś zupełnie naturalnego. Spodziewałem się, że Pan zechce zobaczyć swoją nową własność w pełnej okazałości, bo miał do tego prawo, chociaż zdecydowanie wolałbym pokazać mu się w lepszym stanie i nie „ozdobiony” oszpecającymi siniakami.

Przez myśl przeszło mi, że Pan może mieć już teraz ochotę na wypróbowanie nowego niewolnika i przetestowanie moich możliwości. W końcu nie miał żadnego powodu, aby pozwolić mi zaczerpnąć energii. Mógł mnie wziąć tu i teraz, jeśli tylko mój wygląd nie był dla niego zbyt odpychający. Czy będzie chciał zrobić to tu w wannie? A może poczeka, aż się wymyję i…

- Masz tu ręcznik – przycisnął nagle miękki materiał do mojej ręki.

- Dz-dziękuję, Panie – zabrałem ręcznik z lekką dezorientacją, wywołaną kierunkiem, w jakim zmierzały jeszcze przed chwilą moje myśli.

- A tam jest gąbka. I szczoteczka – wskazał na nie palcem. - Przyjdę za jakieś dwadzieścia minut, więc nie musisz się spieszyć. Tylko nie zamykaj drzwi.

Po tych słowach wyszedł.

Dwadzieścia minut. To w moim przypadku naprawdę dużo czasu. Czasu, który muszę dobrze wykorzystać i przestać myśleć o zbędnych (przynajmniej na razie) rzeczach.

Przystąpiłem więc do działania, mającego na celu przygotowanie siebie dla Pana. Najpierw wymyłem zęby. Potem wszedłem do wanny, nie mogąc powstrzymać lekkiej obawy, że będzie zły, jeśli pobrudzę sobą tą idealnie czystą, lśniącą biel. Więc, chcąc jak najszybciej zmyć z siebie brud, uniosłem ostrożnie słuchawkę i włączając wodę, szybko, ale dokładnie się nią opłukałem. Następnie zatkałem odpływ gumowym korkiem i przez chwilę patrzyłem na strumień wody, wypełniającej stopniowo wannę. Kiedy jej poziom sięgał już mojego torsu, wziąłem niepewnie kilka buteleczek i wlałem część ich aromatycznej zawartości do wody. „Panu na pewno spodoba się ten zapach!” – zapewniłem się w myślach i zacząłem porządnie szorować swoje ciało gąbką, na którą uprzednio nałożyłem żelu.

Po kilku minutach stwierdziłem, że jestem już idealnie czysty i pozwoliłem sobie na chwilkę odpoczynku. Czego później bardzo pożałowałem. Odprężający zapach olejków unoszący się wokół mnie, ciepło wody oraz cichy odgłos bąbelków piany unoszonej na jej powierzchni… to wszystko sprawiło, że oczy same mi się zamknęły, a ja już nie zdążyłem powstrzymać senności, zabierającej mnie w swoje objęcia.

- Będziesz ze mnie zadowolony Panie… Zrobię wszystko, żebyś był zadowolony… - wymamrotałem jeszcze pod nosem i zasnąłem.

***

Loren

Powoli zaczynał tracić cierpliwość. Zapukał już dwa razy, ale nie uzyskał żadnej odpowiedzi. Zdążył już wziąć prysznic w drugiej łazience, przebrać się i po drodze przekąsić coś na szybko, zanim dotarł pod drzwi łazienki, w której kąpał się jego niewolnik i ewidentnie nie słyszał, lub co gorsze udawał, że nie słyszy jego pukania.

Przecież to moja łazienka. I mój niewolnik. Czemu miałbym nie wejść? Zapytał sam siebie i wszedł do środka, po to aby zobaczyć siedzącego nadal w wannie chłopaka. Miał zamknięte oczy, głowę opartą o krawędź i wyglądał na pogrążonego w głębokim śnie.

Odchrząknął głośno. Zero reakcji. Podszedł do śpiącego i popatrzył z góry na jego twarz. Jak bardzo musiał być zmęczony, skoro aż zasnął podczas kąpieli? Odgarnął kilka mokrych kosmyków z jego czoła, po którym spływały kropelki wody.

- Eli – powiedział, ale chyba nie wystarczająco głośno, aby go zbudzić.

Westchnął i zanim ponowił swoją próbę, popatrzył na pianę. Zanurzył w niej palce i uniósł ją na nich, po czym uformował z niej na brodzie niewolnika bujną brodę oraz wąsy. Zatrząsł się ze śmiechu, kiedy chłopak zmarszczył nos i zamlaskał ustami.

- Uroczo – skomentował z rozbawieniem. Gdyby tylko miał przy sobie telefon, chętnie uwieczniłby na zdjęciu ten widok. Jeśli tylko by zdążył, bo akurat teraz Eli zaczął marszczyć brwi i powoli otwierać oczy, jak gdyby wyczuł przy sobie obecność swojego Pana. Zamrugał kilka razy, patrząc sennie na twarz Lorena, a kiedy zorientował się, że przysnął, wybałuszył oczy i podniósł się gwałtownie, wprawiając wodę w ruch.

- P-Panie..! – zaczął i jednocześnie zakończył, zapewne zbyt skonfundowany nagłym śmiechem Lorena, który tylko patrzył na grymas strachu na twarzy niewolnika, ozdobiony bladoróżową brodą.

- Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co zrobiłeś? – zapytał próbując przybrać poważny ton, co było nie lada wysiłkiem. – Minęło już prawie pół godziny. Przychodzę tu, oczekując gotowego niewolnika, a ty sobie tak po prostu zasnąłeś?

Nie był ani trochę zły, ale za to był ciekawy reakcji niewolnika, którego oczy wydawały się być coraz większe.

-Prze.. Przepraszam, Panie – powiedział ze skruchą i spuścił głowę, ku niezadowoleniu Lorena.

-Naprawdę nie chciałem, nie zamierzałem zasyp… - przerwał, bo właśnie chyba zdał sobie sprawę ze sztywnej piany wyrastającej z jego podbródka. Zdziwienie widocznie malowało się na jego twarzy, a usta nadal pozostawały rozchylone, kiedy dotknął jej badawczo palcami, patrząc w dół i nieświadomie robiąc przy tym zeza.

Loren zaśmiał się znów i starł dłonią swoje dzieło.

- Nie jestem zły – podał mu ręcznik. – Ale postaraj się już nie zasypiać więcej w wannie, dobrze? Patrz jakie masz pomarszczone dłonie – skinął głową na jego małe ręce, które teraz równie dobrze mogły należeć do jakiejś staruszki.

- Dobrze, Panie. Przep..

             - Nie przepraszaj. Wytrzyj się i załóż to – położył na małym stoliczku swoją koszulę i bokserki. Nie miał nic innego co mógłby dać mu do założenia, więc musiały wystarczyć na razie jego własne ubrania. Nie przepadał za pożyczaniem ich, ale w tej sytuacji nie miał wyboru. Skąd miał bowiem wiedzieć, że w jego domu zamieszka nagle jakiś nastolatek? A skoro o nastolatkach mowa…

                - Ile masz lat? – zapytał przyglądając się, jak Eli wychodzi z wanny i zaczyna się pospiesznie wycierać.

                - Siedemnaście, Panie – odpowiedział.

                Siedemnaście – powtórzył w myślach Loren. No cóż, w swoich przewidywaniach pomylił się tylko rok.

                - Wyglądasz trochę młodziej – uznał.

                Młodzieniec nic już nie powiedział. Za to z szybkością światła zakończył wycieranie, a po krótkiej chwili również zakładanie ubrań, które tak jak spodziewał się Loren, były na niego o wiele za duże. Ale przynajmniej czyste.

                - Chodźmy – poprawił kołnierzyk koszuli, która dosłownie wisiała na małym i chudym niewolniku i wyszedł z łazienki.

                - Niestety obecnie trwa tu remont… – powiedział przypominając sobie jak tydzień temu, przechadzając się o poranku po domu, stwierdził, że znudziły mu się kolory ścian oraz wystrój pomieszczeń i nakazał je zmienić. To był już drugi raz w ciągu ostatnich dwóch miesięcy. A może trzeci?

                - …więc musisz spać ze mną, w mojej sypialni.

                Za tym także nie przepadał. Każda obca osoba w jego własnej sypialni, a co dopiero w łóżku, naruszała jego przestrzeń osobistą. Ale i tym razem nie miał wyboru. To było jedne z czterech nieremontowanych obecnie pomieszczeń. Innymi były łazienki i kuchnia, lecz tam nie mógł pozwolić mu spać. Nawet jeśli był zwykłym, nic nieznaczącym niewolnikiem.

                Przeszli w milczeniu przez korytarz i weszli do sypialni Lorena. Widział jak Eli ukradkiem spogląda na łóżko, a następnie staje przy nim i powoli, niepewnie unosi na niego pytający wzrok.

                Loren odpowiedział mu tym samym, zastanawiając się czemu tamten nie kładzie się na łóżku. Chyba nie jest na tyle niemądry, aby nie doceniać jego dobroci? Wiele w końcu ryzykował, wpuszczając do siebie kogoś, o kim prawie nic nie wie. Ale jedno musiał przyznać… Napawało go to lekką nutką ekscytacji, której nie czuł już od dawna. Co jeśli niewolnik wcale nie jest taki grzeczny i posłuszny, na jakiego wygląda i będzie próbował w nocy uciec? Lub okraść Lorena? Albo chociaż usiłować go zabić? Ta niepewność naprawdę dostarczała mu osobliwej formy rozrywki. Zupełnie jak w grze, w której nie wiadomo, co czai się za rogiem.

                - Na co czekasz? – zapytał unosząc brwi i ściągając z siebie szlafrok, który rzucił niedbale na oparcie fotela. Został teraz w swoim ulubionym komplecie do spania, czyli w samych bokserkach i wlepił oczekujący wzrok w Eli’ego, którego oczy nagle rozbłysły zrozumieniem.

                Chłopak z dziwnym entuzjazmem wszedł na łóżko. Nie położył się jednak, ale uklęknął na nim, pochylił się, wypinając w stronę Lorena i sięgając dłońmi pod koszulę, złapał za luźną gumkę bokserek, następnie zsuwając je do kolan.

                Loren tylko patrzył na te wszystkie czynności, a gdy jego niewolnik zastygł w przyjętej pozycji z zapraszająco wypiętymi pośladkami zasłoniętymi do połowy koszulą, zmarszczył brwi i podrapał się z konsternacją po policzku.

                - Co ty robisz? – spytał stając u stóp łóżka.

                Zapadła cisza, którą wkrótce przerwało jąkanie się niewolnika.

                - Panie.. Bo.. Bo ja p-pomyślałem.. Że ty chcesz.. – przerwał przełykając głośno ślinę i wiercąc się nieco na pościeli.

                - Że chcę się z tobą pieprzyć? – dokończył za niego Loren, rozumiejąc już w jakiej sytuacji się właśnie znalazł. Seksualny niewolnik. To pierwsze to słowo klucz. Właśnie do takich czynności był tresowany i na to się przygotował. Szkoda tylko, że nie wiedział…

                - Nie jestem gejem, Eli.