Rozdział XII - Ostatnie życzenie

Eli

                Zaschło mi w ustach. Wiedziałem, że mnie obserwował, z wyczekiwaniem na jakąś odpowiedź, ale nie potrafiłem na nim skupić wzroku; patrzyłem w jego stronę, ale nie widziałem go, a w uszach wciąż pobrzmiewało słowo „przynęta”. I bynajmniej nie niosło ono ze sobą nic dobrego.

                Przynęta… Ja przynętą. Co to oznaczało? Czego Pan ode mnie oczekiwał, powierzając mi tę rolę i czy ja byłem w stanie spełnić jego oczekiwania? Cały mój entuzjazm tą sprawą, w którą mnie wtajemniczył, nagle opadł, a zastąpił go paraliżujący strach, wywołany przez to jedno słowo, którego echo zdawało się nadal złowieszczo wibrować w powietrzu wokół mnie. Co ja sobie wyobrażałem? Że będziemy pracować z Panem nad jakąś sprawą, niczym dwójka kumpli? Gdzie się podziała cała wiedza, którą czerpałem z popełnianych przez siebie błędów w ciągu ostatnich lat? „Nie oczekiwać, nie mieć nadziei, nie pozwolić uśpić swojej czujności, nie pozwalać sobie na jakiekolwiek zgubne odczucia…” Jedne z najważniejszych zasad, a wystarczyło, aby Pan zaproponował pomoc w czymś, czym się zajmuje, abym ja, jak ostatni głupiec złamał je wszystkie.

                Przez zasłonę myśli i obrazów, składających się na moje wyobrażenie bycia przynętą na Fergussona, przedarł się głos Pana wypowiadającego moje imię i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę z uczucia gorąca parzącego moje dłonie. Ściskałem w nich szklankę wypełnioną herbatą, a temperatura napoju rozlewała się po ściankach naczynia, przechodząc na moje palce, osłonięte niechroniącym je opatrunkiem. Byłem pewien, że kiedy je oderwę, zobaczę krew, więc zrobiłem to jak najszybciej potrafiłem i aby nie wzbudzić niezadowolenia Pana, schowałem je pod stół, zaciskając w pięści.

                Zdobyłem się na lekki uśmiech, w którym raczej nie widać było wesołości, i zrobiłem jedyną rzecz, jaką mógł zrobić niewolnik w takiej sytuacji, czyli pokiwałem głową i powiedziałem:

                - Zrobię wszystko, czego zechcesz, Panie.

*

Loren

                Nie wiedział, co myśleć o reakcji swojego niewolnika. Odkąd wrócili do domu, jego wzrok był jakiś nieobecny, skierowany w dół, ale nie skupiający się na żadnym konkretnym punkcie, jak gdyby zatrzymywał się w połowie drogi, i trwał gdzieś tam pośrodku, skupiony nieruchomo w powietrzu.

                Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że to, czego od niego oczekuje, nie jest łatwe i tak, jeśli się bał, doskonale to rozumiał. Ale nie zamierzał dodawać mu odwagi – przynajmniej na razie - i zapewnić o tej oczywistej oczywistości, jaką jest jego przekonanie o tym, że wszystko pójdzie po jego myśli, jego plan jest już pawie idealny i wystarczy tylko dopracować parę szczegółów, aby nie było w nim miejsca na jakąkolwiek pomyłkę, więc niewolnik tak naprawdę nie ma się czego bać. Wierzył bowiem, że chłopakowi dobrze to zrobi, taki deszcz emocji, strachu, niepewności, może trochę ekscytacji, jeśli i na nią sobie pozwoli – wszystko po tym jak zafundował mu te dni udawania bezmyślnego zombie, który zamiast „mózgi” umie mówić tylko „tak, Panie”. Wiedział jaka była tego przyczyna i wydawało mu się, że doszli już do jakiegoś porozumienia, ale… Chyba mu to nie zaszkodzi, prawda? Może i Lorenowi taka mała zmiana, dopuszczenie drugiej osoby do czegoś, nad czym od zawsze pracował sam, sprawi, że zniknie mechaniczność i monotonność, z jaką to wykonuje i może odzyska jakieś tam utracone gdzieś po drodze zadowolenie z dobrze zrobionej roboty. Któż wie?

                Po oddelegowaniu niewolnika do swojego pokoju, rzucił się w wir papierów, pozwalając sobie bez najmniejszych przeszkód na pogrążenie się w tej małej obsesji, która dotyczyła jego każdego obiektu. Nie musiał, ale jak zwykle chciał wiedzieć wszystko, mimo iż większość informacji, które zbierał, były czymś w rodzaju nieistotnych dopisków w podręczniku czyjegoś życia, na którego ostatniej stronie pojawiał się zawsze on, kończąc historię, odbierając życie, niczym jakaś stojąca ponad nim nieuchwytna istota, która stwierdzała, że nadszedł już czas, zabierała co miała zabrać i odchodziła niewiadomo dokąd. Ale tak naprawdę nie był żadną nieuchwytną istotą; był zabójcą, całkiem uchwytnym, ale zbyt dobrym żeby zostać uchwyconym. Za to Fergusson tym razem zostanie uchwycony, a co więcej – uchwycony na gorącym uczynku.

                Nazajutrz wyszedł z domu skoro świt, po uprzednim szybkim zerknięciu do pokoju niewolnika; nie po to aby zobaczyć, czy tam w ogóle jest lub czy śpi, bo co do tego był niemalże pewien, ale po to, żeby zobaczyć, czy śpi na łóżku. Gdyby tak nie było, musiałby mu dać reprymendę za niekorzystanie z tej wygody, którą  łaskawy Pan dał mu do dyspozycji. Na szczęście nie musiał tracić czasu, bo zastał go na nim, aczkolwiek w trochę… dziwnej pozycji. Plecy miał przyciśnięte do ściany, oklejonej nowoczesną, beżową tapetą, poznaczoną mozaiką geometrycznych piaskowanych wzorów, przy której stało to dwuosobowe posłanie; oliwkowozielona kołdra była niedbale złożona w wielki rulon, obejmowany ciasno i przez jego nogi i ręce. Poduszka leżała na podłodze. Kiedy przyjrzał mu się z bliska, zauważył cienką stróżkę śliny, spływającą z jednego kącika ust i skomentował ten widok mimowolnym uśmiechem, zastanawiając się, jak wyglądałaby mina niewolnika, gdyby obudziwszy się, zobaczył swojego Pana zlizującego tą ślinę. Zbył tą niewinną myśl, tak szybko jak się pojawiła i napisał na skrawku kartki informację o tym, że wróci późno i do jego powrotu może robić wszystko, byle nie wchodził do jego gabinetu. Podpisał się słowem „Pan” i rzuciwszy ostatnie rozbawione spojrzenie w stronę śpiącego, wyszedł.

                Następne kilka godzin spędził na obserwowaniu Fergussona, który tamtego dnia prowadził wykład o przedsiębiorczości na Uniwersytecie Nowojorskim, współorganizowany przez renomowane Centrum Przedsiębiorczości i Etyki w Biznesie. O ironio, Braiden Fergusson i etyka? To raczej nie miało ze sobą wiele wspólnego.

                Ze średnim zainteresowaniem słuchał tego, co do powiedzenia miał jego cel, a w połowie już całkowicie się wyłączył, śledząc tylko wzrokiem gestykulacje Fergussona, sposób, w jaki uśmiechał się do siedzących w pierwszym rzędzie studentek oraz to z jaką łatwością przykuwał uwagę zebranych ludzi, stłoczonych w poziomych rzędach, wznoszących się w górę tej wielkiej auli. Trzeba było przyznać, że mimo niezbyt zachęcającego wyglądu, facet miał charyzmę i wiedział, jak zaciekawić tym, co ma do przekazania.

Szkoda tylko, że nie zaciekawił wystarczająco chichoczącej pary dziewczyn, które siedziały w rzędzie przed Lorenem, kilka miejsc dalej i obracały się co parę minut, tylko po to, aby za chwilę pogrążyć się w gorączkowych szeptach. Sprawdził godzinę na zegarku i westchnął ciężko, widząc, że do przewidywanego końca pozostało jeszcze równe piętnaście minut. Kiedy znowu się odwróciły, posłał atrakcyjnym studentkom niebywale atrakcyjny uśmiech i wstał w momencie, w którym jedna z nich przymierzała się, aby do niego zagadać, wypinając swój obfity biust. Mógłby wziąć od niej numer, zamienić parę słów, a po pięciu minutach wylądować razem z nią w damskiej toalecie. Na koniec pocałowałaby go, wymuszając obietnicę, a on obiecałby, że do niej zadzwoni, a po doprowadzeniu się do porządku, wyszedłby, zaspokojony, ale jednak nie do końca spełniony, po drodze wyrzucając do kosza karteczkę z jej numerem. Ta wizja nie była dla niego wystarczająco atrakcyjna, aby ją spełnić.

Wyszedł z budynku i wrócił do auta stojącego przy rzadziej obleganym wejściu, nieopodal czarnego mercedesa, należącego do obiektu. Czekał i obserwował, aż po kilku minutach Fergusson wyszedł z towarzyszącym mu u boku gorylem oraz dziewczyną w okularach, zapisującą coś szybko na kartce. Zatrzymali się na chwilę przy filarze przed wejściem i mężczyzna mówił coś szybko, a ona nadal zapisywała, kiwając energicznie głową, przy czym jej kucyk kiwał się na boki, i nie zdając sobie sprawy z tego, jakim wzrokiem patrzy na nią jej rozmówca. Po chwili objął jej ramię i zaczął prowadzić w stronę samochodu, z poufałym uśmiechem na ustach i dłonią szybko zjeżdżającą po jej plecach w dół. Młoda dziewczyna, jak domyślił się Loren – przeprowadzająca z nim wywiad, może w ramach gazetki studenckiej, najpierw zdezorientowana, potem wyraźnie speszona i zniesmaczona czymś, co powiedział jej Fergusson, bez powodzenia próbowała odsunąć jego rękę, która była już prawie na pośladkach, zanim stanęli przy aucie. Po krótkiej wymianie zdań, Fergusson szepnął jej coś do ucha, a ona po chwili namysłu cofnęła się, podziękowała i z wyrazem oburzenia na twarzy pospiesznie oddaliła się w tylko jej znanym kierunku. Fergusson nie wyglądał na zadowolonego, ale wsiadł do auta i odjechał, a Loren schował aparat, na którym wszystko udokumentował i ruszył za nim.

Resztę dnia spędził na śledzeniu go, zawsze ostrożnie i w bezpiecznej odległości, skutecznie unikając sprawiania wrażenia podejrzanego, bo to mogło doprowadzić do zostania zauważonym i wzbudzenia w ofierze ostrożności, a to skomplikowałoby jego plan. Następny dzień był dokładnie taki sam i w momentach, w których Fergusson błędnie przyjmował, że nikt na niego nie patrzy i może sobie pozwolić na chwilę wytchnienia od ciągłego udawania uprzejmego oraz dobrego, jeszcze bardziej pozwolił Lorenowi dostrzec jego prawdziwe oblicze – chciwego dupka, który jest już tak pogrążony w morzu swojego braku moralności, że nawet gdyby jakaś miła dusza rzuciła mu najsolidniejsze koło ratunkowe, zostałaby wciągnięta przez wir zgnilizny w którym on pływa. Wieczorem wyszła na jaw jego osobowość, kiedy pod osłoną nocy zaczął – nadal z nieodstępującym go na krok ochroniarzem – się szlajać po najbardziej zatęchłych dziurach Nowego Jorku, kasynach i barach, klubach ze striptizem oraz innych miejscach, do których raczej nie zajrzałby nikt porządny albo ktoś o porządnym guście. Obłapiał wszystkie – szczególnie młode - przedstawicielki płci pięknej, które znalazły się w odległości metra, rzucał żartami tak obleśnymi, że Loren nie miałby ochoty nikomu ich powtarzać, a kiedy wydawałoby się, że nie da rady już więcej wypić, pił dalej. Zaledwie o pierwszej w nocy był już tak zamroczony alkoholem, że raczej nie byłby w stanie wyczuć oddechu śmierci na swoim karku. Zabójca dziwił się, że jeszcze nikt go na tym nie przyłapał i żadne informacje o jego drugim, prawdziwym obliczu nie wyciekły do mediów. No ale cóż, wiecznie nie może trwać taka sielanka.

Usiadł na jednym ze stołków barowych i zamówił szkocką, którą popijał małymi łyczkami, wpatrując się w równo ustawione na podświetlanej półce butelki z trunkami, kiedy ktoś klapnął ciężko na miejsce obok. Zniekształconym, bełkotliwym głosem zamówił to samo, a Loren rozejrzał się szybko, zauważając kątem oka w oddali ochroniarza, wchodzącego do toalety. Teraz pozostawało mu tylko czekać. Trzy, dwa, jeden…

- A ty co tu tak sam siedzisz, synu? – odezwał się Fergusson, przekrzykując odgłosy śmiechu  grupki imprezowiczów. – Może przyprowadzić ci jakąś cizie, hę? – zaśmiał się, przyłożył postawioną przed nim przez barmana szklankę do ust i przechylił ją, a kolejne procenty powędrowały w dół jego przełyku.

- Nie trzeba – odpowiedział uprzejmie Loren, nachylając się w jego stronę z serdecznym uśmiechem. Zmarszczył lekko nos, kiedy uderzył w niego odór alkoholu, bijący od Fergussona. – Czekam na kogoś.

- Na towarzyszkę, ma się rozumieć? – Starszy podniósł znacząco brwi.

- Tak, dokładnie. A pan? – zwrócił się do niego z „należytym” szacunkiem. – Znalazł już pan jakąś?

- Mam jedną na oku. - Fergusson skinął głową na siedzącą parę siedzeń dalej dziewczynę, która sprawiała wrażenie, jakby na siłę chciała wyglądać o kilka lat starzej, z ubraniami więcej odsłaniającymi niż zakrywającymi i dużymi ilościami tapety na twarzy. Zerkała na Fergussona, jak gdyby wyczuwając, że ma napakowany portfel, a ta myśl chyba neutralizowała fakt, że jest od niej jakieś trzy razy starszy; a on z kolei nawet już nie patrzył na jej twarz, ale na to, co znacznie bardziej go interesowało. Gościu ma fatalny gust, stwierdził Loren. – I moje poszukiwania chyba zostały zakończone – podsumował tamten i za chwilę wymruczał, bardziej do siebie, pijackim tonem: - Trochę stara, ale ujdzie…

- Pewnie często kończą się sukcesem? – zapytał zabójca, wskazując głową na dziewczynę i udając trochę zazdrosnego.

- Ohh tak, a jakże! – zawołał wesoło Fergusson. – Największe branie w piątki i soboty. Przyjdź jutro, a sam zobaczysz!

- No nie wiem… - Loren uniósł brwi i wyznał, bez cienia szyderstwa: – Z takim konkurentem moje szanse mogą być dość małe.

Fergusson wybuchł śmiechem i poklepał go po ramieniu. Musiał się powstrzymać, żeby nie strząsnąć jego ręki.

- Możemy się jutro zmierzyć, kto więcej złowi. Ale ostrzegam, jestem twardym zawodnikiem.

- Ah tak. – Zrobił minę, jak gdyby już przegrał, kiedy tak naprawdę w środku już triumfował. -  W takim razie do jutra i życzę… upojnej nocy.

- Oj tak, będzie upojna – potwierdził tamten i poprawił spodnie w kroku. – Może wątroba już nie w najlepszym stanie, ale na dole wszystko sprawne. – zaczął brechtać grubiańsko, wstał i kiwając się na boki, ruszył w stronę wybranki swojego członka.

Twoja wątroba już nie będzie musiała się długo męczyć – pomyślał Loren i jednym haustem dopił resztę ze swojej szklanki.

***

                - To ten moment, w którym powinnam zacząć się martwić, tak? Loren… Czy ty chcesz mi coś powiedzieć? – zapytała go. Zirytował się, słysząc jej niemal idealnie autentycznie zmartwiony głos po drugiej stronie słuchawki. Czuł, że źle robi, wciągając ją w to, ale nie miał głowy się tym zajmować, a co więcej nie miał czasu, a ona wydawała się najodpowiedniejszą osobą i prawdopodobnie jedyną, do której mógł się z tym zwrócić.

- Niby co? – odpowiedział pytaniem na pytanie.

- No wiesz… - podjęła niepewnie. – Czy ty… może lubisz ubierać się w kobiece ciuszki? Jeśli tak, to pamiętaj braciszku, mi o wszystkim możesz zawsze powiedzieć! Jestem prawdopodobnie najbardziej tolerancyjną oso…

                - Wystarczy – przerwał jej, nie mając ochoty wysłuchiwać jej pokpiwania. – Po prostu tu z tym przyjdź. Przeniosłem się tymczasowo do kamienicy, więc…

                - Nie traktuj mnie jak swojego chłopca na posyłki – fuknęła, ale Loren wiedział, że jest już za bardzo zaintrygowana, aby odmówić. I jak zwykle miał rację. Od małego za nim latała i na każdy jego pomysł reagowała nie dającą się zdusić ciekawością. Czy to była misja podwędzenia w nocy słodyczy z kuchni, tak żeby rodzice nie zauważyli, czy wymknięcie się późnym wieczorem z domu, żeby buszować po ogrodzie, albo nawet poza nim i łapać do słoików świetliki – zawsze przystawała na niedorzeczne pomysły swojego brata i na odwrót. - Przypomnij mi jeszcze raz, co mam zabrać?

                - Spódnicę, stanik, najlepiej z czymś, czym można go wypełnić, perukę, koszulkę i buty na niskim obcasie. Wszystko najlepiej w jak najmniejszym rozmiarze – wymienił rzeczowo, taksując wzrokiem siedzącego sztywno w fotelu niewolnika, który co chwilę rzucał mu zaniepokojone spojrzenie.

                - Może jeszcze pończochy do tego? – zapytała ironicznie Cami.

                - Nie. Pończochy już mam. – Uśmiechnął się pod nosem. Niewolnik opuścił głowę i jeszcze bardziej się spiął.

                - To bardzo dziwna lista. I to bardzo dziwne, że mój brat ma pończochy. Będę za pół godziny. Ale nie sądzę, że zmieścisz się w najmniejszy rozm… - zanim zdążyła dokończyć, Loren przerwał jej czerwonym guzikiem, kończącym połączenie.

                - Powiedz mi – odchylił głowę w tył, opierając ją o oparcie kanapy i zamknąwszy oczy, potarł palcami czoło. – Lubisz moją siostrę? – spytał, przeciągając się.

                Eli spojrzał w dół, na nogi Lorena wyłożone i oparte nonszalancko o podłużny stolik do kawy. Nadal wyglądał na zamyślonego, kiedy odpowiadał:

                - Tak, Panie. To bardzo sympatyczna osoba.

                - Sympatyczna? – powtórzył Loren. – Czasami mam dość tej jej sympatyczności. – Wziął do ręki pilota, włączył od dawna nieużywany telewizor i zaczął bezmyślnie skakać po kanałach, nie szukając niczego konkretnego. – Domyślasz się już, co planuję? – zagaił ponownie, wlepiając nieco znudzony wzrok w idealnie dopasowany w ścianę ekran.

                - Chyba… Chyba tak, Panie – usłyszał po chwili odpowiedź.

                - I jesteś na to gotowy?

                - Wydaje mi się, że tak, Panie - odparł chłopak i wyprostował kilka zagięć na plastrach w cielesnym kolorze, przyklejonych do dłoni. Twarz miał napiętą, jego nogi ciągle zmieniały swoje położenie, a palce wciąż odgarniały z czoła jakiś zbłąkany, powywijany kosmyk, który i tak tam uparcie wracał. Nie wyglądał na gotowego.

*

Eli

                Pani Cami zjawiła się dokładnie dwadzieścia siedem minut po tym, jak mój Pan zakończył z nią rozmowę. Nie mogłem skupić się na programie telewizyjnym, który włączył, więc śledziłem ruch wskazówek wiszącego wysoko nad wejściem zegara, co w dziwny sposób koiło moje nerwy. A przynajmniej do momentu, w którym wpadła do środka, z rozwianymi włosami, torbą w ręku i szerokim uśmiechem na ustach, który pojawił się, jak tylko zobaczyła brata. On też się uśmiechnął i może sam nie był tego świadom, ale podczas powitania, do jego spojrzenia wkradło się swojego rodzaju ciepło. Patrząc na tą scenę, trochę żałowałem, że sam nigdy nie miałem rodzeństwa.

                - Eli! – usłyszałem nagle swoje imię, zamrugałem szybko i opuściwszy nogi na podłogę, podniosłem się mechanicznie ze skórzanego fotela. Skupiłem wzrok na zbliżającej się do mnie kobiecej sylwetce. Głos ugrzązł mi w gardle, kiedy nagle wyciągnęła ręce, objęła mnie i przyciągnęła do siebie w przyjaznym uścisku. Zesztywniałem, rozpostarłem niezręcznie ramiona, nie wiedząc, co mam z nimi zrobić i wytrzeszczonymi oczami wgapiłem się półprzytomnie w Pana, który właśnie skończył zakładać buty i stał wsparty plecami o framugę drzwi. Kiedy już się ode mnie odsunęła , zauważyła mój zszokowano-zakłopotany wyraz twarzy i jej spojrzenie przybrało przepraszający wyraz.

                - Wybacz, trochę mnie poniosło – odsunęła się. Pan zabrał jej torbę i zaczął w niej grzebać.

                - Coś się stało, że jesteś tak szczęśliwa? Rzucił cię Emmet? Albo ty go rzuciłaś? – zapytał.

                - Po pierwsze, ma na imię Ethan, po drugie, nie, a po trzecie, czemu miałabym być szczęśliwa, gdybyśmy się rozstali?

                - Bo to głąb.

                - To mój chłopak.

                - Co nie wyklucza, że może być głąbem.

                Cami wywróciła oczami i opadła na kanapę, układając się w takiej samej pozycji, w jakiej jeszcze przed chwilą siedział Pan.

                - Za półtorej godziny mam z nim kolację, więc streszczaj się, braciszku. Po co ci kiecka?

                - Też mam mało czasu, więc powiem tylko tyle, że bawimy się z Elim w małe przebieranki i potrzebuję cię i twoich przewspaniałych umiejętności charakteryzacji, żebyś zrobiła go na bóstwo w ciągu godziny, a ja teraz lecę, bo mam jeszcze coś ważnego do załatwienia. – W trakcie mówienia założył czarny płaszcz i szalik, po czym wyszedł, i tyle go widzieliśmy.

                Jego siostra siedziała w milczeniu pełnym osłupienia, z otwartymi ustami, a ja stałem, miętoląc palcami rąbek swetra, z coraz gorszymi przeczuciami wobec dzisiejszego dnia.

***

                Wypuszczając głośno powietrze z ust, stanąłem przed wysokim lustrem i z lekką niecierpliwością zmieszaną z niepokojem, wpatrzyłem się w swoje odbicie. A raczej coś, co kiedyś mogłem nazwać swoim odbiciem, bo teraz stała przede mną zupełnie inna osoba; dziewczyna o ciemnoblond lokach, sięgających obojczyków, z grzywką zasłaniającą czoło, czerwonawym błyskiem pomadki na ustach i pasującym do nich kolorem obcisłej, ciemnoczerwonej koszulki z wysokim dekoltem, na której utworzyły się dwie małe, krągłe wypukłości. Czarna spódnica z lejącego się materiału sięgała mi do kolan, a entuzjastyczne komentarze Cami o tym, jakie mam szczupłe nogi, sprawiły, że naprawdę zaczynałem je takimi widzieć. Pończochy, które jednak się na coś przydały, kończyły się gdzieś w połowie uda. Włożyłem stopy w buty na trzycentymetrowym obcasie. Czułem się w tym wydaniu co najmniej dziwnie, ale cieszyłem się, że mam już za sobą proces zakładania tego wszystkiego, bo to oznaczało koniec podejrzliwych pytań Cami o to, co zamierzamy zrobić z Panem, jej wahań co do tego czy powinna to robić i moich ciągłych zapewnień o tym, że tak, wyraziłem na to zgodę i tak, naprawdę tego chcę. Oczywiście mimo jej nalegań, nic nie powiedziałem na temat prawdziwego celu, domyślając się, że skoro Pan też tego nie zrobił, to ode mnie oczekuje tego samego.

                Czekaliśmy w kuchni na jego powrót. Zakręcając długi kosmyk brązowych włosów na palec, opowiadała mi o swoim chłopaku, narzekając na brata i jego niechęć w stosunku do jej ukochanego, podczas gdy ja obracałem bezmyślnie drugą połowę kanapki, którą mi zrobiła, wyrażając nadzieję na to, że może jeszcze urosnę, w co ja wątpiłem. To prawdopodobnie jedna z najlepszych kanapek, jakie dotychczas jadłem, ale mój żołądek związał się w słup i odmówił przyjęcia jej reszty. Czułem narastający stres, który tylko się zwiększył, gdy usłyszeliśmy dźwięk zamykanych drzwi. Potem szybkie kroki, a na końcu Pan, który wkroczył do kuchni i stanął jak wryty tuż po przekroczeniu progu.

                - No nareszcie! – zawołała Cami i zerwała się ze stołka. – W samą porę, muszę już uciekać. A ty Loren… - zwróciła się do przybysza, oskarżycielsko wymierzając w jego stronę wskazujący palec. – Nie mam już czasu, aby wypytać cię o to, co planujesz, ale mam nadzieję, że nie wymyśliłeś niczego głupiego i nie wmieszałeś Eli’ego w swoje brudne interesy. – ostatnie dwa słowa prawie wywarczała, na sekundę zmieniając się w groźne zwierzę, po czym uśmiechnęła się czarująco na jego przytaknięcie, ucałowała policzek swojego brata i popędziła korytarzem w stronę holu.

                Znów zostaliśmy sami. Podszedł do mnie wolnym krokiem, a ja z lekką obawą uniosłem oczy na jego twarz, spodziewając się zobaczyć na niej zniesmaczenie. Nie odnalazłem go jednak, a zamiast tego spotkałem się z brakiem jakiegokolwiek wyrazu. Nagle jego ręka podniosła się i spoczęła na mojej klatce piersiowej, a dokładniej na czymś, co miało chyba imitować kobiece piersi. Ścisnął jedną z nich palcami, dotykał jej badawczo, a potem opuścił rękę i wydał pomruk pełen zastanowienia.

                - I jak, Panie? – zapytałem cicho, nie mogąc dłużej wytrzymać napięcia. Podoba mu się, czy nie?

                - Wstań – rozkazał, co natychmiast wykonałem, może nieco za szybko, bo zapomniawszy, że pierwszy raz mam na sobie niezbyt wygodne buty na obcasach, zsunąłem się z dość wysokiego jak na mój wzrost siedzenia i po jednym chwiejnym kroku, podczas którego równocześnie próbowałem stanąć prosto oraz poprawić spódnicę, straciłem równowagę i runąłem do przodu, zderzając się z twardymi mięśniami Pana. Złapał mnie za ramiona i przytrzymał w miejscu, a mimo że szybko udało mi się odzyskać balans, jego dłonie nadal tam pozostały, trzymając mnie blisko siebie i uniemożliwiając odsunięcie się od bijącego od niego ciepła.

                - Przepraszam, Panie… - Zapomniałem o zasadzie nieprzepraszania.

                - Podoba mi się – stwierdził nagle. Oczy mi się zaświeciły, kiedy znów na niego spojrzałem, aby napotkać uśmiech, czający się w kąciku jego ust.

                - Naprawdę? – spytałem z niedowierzaniem.

                - Tak. Wyglądasz młodo, naturalnie i… - zawiesił głos i odchrząknął, a po krótkiej chwili dodał: - Musisz nauczyć się w tym chodzić, zanim dojdziemy do drzwi.

                Więc ruszyliśmy, ja stąpając ostrożnie i z rozwagą, a Pan jedną ręką obejmując moje ramię, asekurując mnie przed ewentualnym potknięciem się o własne nogi, co w moim przypadku niestety było możliwe. Po pięciu krokach szedłem już sam, a po paru następnych straciłem go ze swego boku. Szedł za mną i czułem na sobie jego spojrzenie. Czy nie mam podwiniętej spódnicy? Czy bluzka nie wystaje spod jej paska? Czy nie idę krzywo? Takie trywialne pytania krążyły mi po głowie, kiedy tak naprawdę powinienem się martwić o to, co teraz wydarzy się w planie Pana w związku z Fergussonem.

                Założył mi ciemnoszary płaszcz i owinął szalik wokół szyi, po czym smagani porywistym wieczornym wiatrem, ruszyliśmy do samochodu. Znów mnie złapał, gdy źle postawiłem stopę na jednym stopniu, ale jakoś dotarliśmy bez mojego upadku i wsiedliśmy do ciepłego wnętrza eleganckiego pojazdu – Pan za kierownicą, ja obok. Silnik zawarczał i ruszyliśmy.

                - Stresujesz się, Eli?

                - Tak, Panie – przyznałem szczerze, ogarnięty coraz większymi obawami.

                - Zupełnie niepotrzebnie. Wszystko mam pod kontrolą, wszystko zapięte na ostatni guzik – zapewniał mnie. - Chyba nie wątpisz w swojego Pana? – posłał mi szybki, pewny siebie uśmiech, zanim znów skupił się na drodze.

                - Nie, Panie, oczywiście, że nie – zaprzeczyłem szybko.

                - Jeśli dobrze wykonasz wszystkie moje polecenia, wszystko przebiegnie szybko i bezboleśnie – oznajmił optymistycznie, na co ja przełknąłem jakąś zbierającą się w gardle gulę, bo nagle poczułem się jak pacjent na fotelu w gabinecie dentystycznym. I wtedy, przeganiając formujący się już obraz strasznego pana w sterylnym fartuchu z dziwnym narzędziem w ręku, zaczął tłumaczyć mi cały swój misterny plan, a skończył dopiero kiedy znaleźliśmy się przed odpowiednim miejscem.

                Czerwony neonowy napis migał ostrzegawczo, mieszając się z ciepłym blaskiem stojącej nieopodal latarni. Kilka roześmianych osób weszło do środka klubu. Dłonie zaczynały mi się pocić, a ciasna bluzka niemal pozbawiała tchu.

                - Eli. – Odwróciłem głowę w stronę ust, wypowiadających moje imię w tak łagodny sposób. – Wszystko się uda. Ufasz mi?

                Pokiwałem głową, choć sam nie byłem tego do końca pewien. Pan poruszył się na siedzeniu, sięgnął do schowka i wyciągnął z niego małe, czarne pudełeczko. Otworzył je i ze środka uniósł w palcach złoty łańcuszek, z którego zwisała okrągła, otwierana zawieszka, ozdobiona szmaragdem i otoczona filigranowymi wzorami. Na pierwszy rzut oka nie można było dostrzec cienkiego, czarnego kabelka, umiejętnie wplecionego w oczka naszyjnika.

                - W środku jest podsłuch – wytłumaczył. – Wszystko słyszę i nagrywam, więc jeśli będzie się coś działo, wkroczę do akcji. Chociaż wolę, żeby wszystko poszło po mojej myśli, bo nie chciałbym wykorzystywać planu B.

                Nie pytałem co to za plan. Za poleceniem Pana, zdjąłem szalik, zebrałem palcami włosy, odsłaniając kark, a on zapiął na nim naszyjnik, po czym wsunął go pod moją bluzkę. Zimny szmaragd spoczął gdzieś poniżej obojczyków.

- Panie… Nie wiem, czy dam radę – wyznałem szeptem, usiłując rozluźnić boleśnie napięte mięśnie, pozostające w takim stanie chyba od rana. Mimo chęci niesprawienia mu zawodu, do moich ust napływał potok słów, składających się na błagania, żeby jednak zmienił zdanie i żebyśmy wrócili do domu. – Co jeśli zrobię coś nie tak i… - Poczułem jego palce, przesuwające się powoli po mojej szyi, a po chwili jego gorący oddech, tuż pod moim uchem, do którego zaraz dołączył jego głos, a krew szybciej popłynęła moimi żyłami:

                - Jeśli dobrze wykonasz zadanie, pomyślę nad jakąś nagrodą – mruknął, a gdy nasze oczy znów się spotkały, ujrzałem w nich znajomą, niebezpieczną i jednocześnie dziwnie nęcącą iskrę. Serce tłukło mi się w piersi, napędzane świadomością tego co za chwilę mam zrobić i tego, jak blisko mnie są usta Pana. Bliskość jednak szybko została przerwana, kiedy znów wyciągnął coś ze schowka i rzucił to na moje kolana, a potem przycisnął plecy do swojego fotela. Podniosłem rękawiczki, kremowe i ze skóry tak aksamitnej i cienkiej, że wydawało się, że może się przerwać w każdej chwili.

                - Załóż je i w towarzystwie Fergussona pod żadnym pozorem nie ściągaj.

                Wsunąłem je więc na dłonie i stwierdziłem, że są tak dopasowane, że ledwie je na nich widać i możliwe, że po kilku minutach nawet przestanę je na sobie czuć. Chciałbym też przestać czuć zdenerwowanie i przerażenie, ale to już nie było takie łatwe.

                Na chwilę moją uwagę odwróciła dłoń Pana, którą niespodziewanie ulokował na moim udzie i lekko je ścisnął.

                - Będę ciągle za tobą, Eli – mówił i ze ściągniętymi brwiami przypatrywał się swojej ręce wędrującej w górę i tym samym podnoszącej rąbek spódnicy. – Fergusson dzisiaj zginie, wszystko przebiegnie według planu, a potem wrócimy i… - przerwał, gdy jego palce zetknęły się z linią pończoch. Przebiegł po niej palcami, przeszedł wyżej i wsunął pod nią kciuk. Nakreślił nim powolne kółko na mojej skórze, a w obrębie niewidzialnego śladu, który pozostawiał, zaczynałem czuć delikatne mrowienie. Wszystko skończyło się tak szybko, jak się zaczęło, Pan zdjął rękę, wlepił czujny wzrok w wejście do klubu i rzekł:

                - Idziemy.

*

Loren

                Obserwował. Siedział w kącie, w najbardziej oddalonym od baru miejscu, spowitym ciemnością, ale nadal umożliwiającym dobry widok w tamtą stronę i obserwował, zastanawiając się, kiedy z jego dłoni zejdzie uczucie gładkiej skóry jego niewolnika. Był trochę podirytowany i chyba udzieliło mu się jego zdenerwowanie. Od pięciu lat nie czuł zdenerwowania podczas zlecenia. Przyjmował to z lekką dozą ekscytacji.

                Wyprostował się gwałtownie, zobaczywszy Fergussona, dosiadającego się do uroczej blondynki, siedzącej z gracją z drinkiem w ręce i nadgryzającą oliwkę nabitą na wykałaczkę. Pół godziny temu Loren zdjął z niego trochę strachu, napełniając jego miejsce trzema, może czterema kieliszkami martini, które, biorąc pod uwagę jego kwaśną minę, chyba nie przypadło mu do gustu; no, może oprócz znajdujących się w nim oliwek. Zdecydowanie wyróżniał się – w pozytywny sposób - spośród żeńskiej części klienteli tego miejsca, przez co kilka męskich spojrzeń skierowało się już w jego stronę. Ale co najważniejsze, wyglądał na bardziej zrelaksowanego i zabójca zastanawiał się, czy sam nie wpadłby w pułapkę, gdyby sytuacja była odwrotna.

                Najważniejsze jednak było to, że Fergusson w nią wpadł. Ryba złapała przynętę i po chwili wychodziła już z nią oraz z ochroniarzem w stronę czarnego mercedesa. Loren również się podniósł i niczym wiedziony niewidzialną żyłką, podążył za celem. Nie spieszył się; kroczył wolno i opuścił zatęchły od papierosowego dymu lokal, akurat w momencie, w którym mercedes odjechał. Idealnie na czas zasiadł za kierownicą i podążył za nimi w bezpiecznej odległości. Nie mógł stracić ich z oczu, na wypadek, gdyby pojechali do innego miejsca niż dom Fergussona, ale też nie pozwalając ochroniarzowi zauważyć, że ktoś ich śledzi.

                Założył słuchawkę i zmarszczył brwi, słysząc pijacki bełkot tego durnia. Zaskoczyło go lekkie uczucie ulgi, po tym jak spodziewał się, że usłyszy jakieś odgłosy dobierania się do jego niewolnika. Dopuszczał taką możliwość, dlatego też kazał mu w miarę możliwości odtrącać zaloty starca, który mógłby przeżyć mały szok, odkrywając, co ta piękna panna ma pod spódnicą, ale wyglądało na to, że na razie nie będzie musiał się tym martwić. Z tego co słyszał, wywnioskował, że Fergusson prowadzi rozmowę przez telefon i miał szczerą nadzieję, że tak będzie do końca drogi.

                Trwało to dobre dwadzieścia minut, zanim mercedes zatrzymał się przed bramą nowoczesnego domu na przedmieściach, składającego się głównie z surowych, białych prostokątów. Nie podobały mu się takie proste budynki bez duszy.

Zaparkował dwa domy dalej, z dala od latarni. Założył czarne rękawiczki, do kieszeni płaszcza schował aparat, pistolet z tłumikiem i załadowanym magazynkiem włożył do kabury, a ją zaś jak zwykle przymocował do paska. Sprawdził wszystko dwa razy, po czym wysunął się cicho z auta i żeby nie rozproszyć tej przejmującej ciszy, tylko przymknął drzwi, nie zamykając ich do końca. Zważywszy na to, jak bogata była ta okolica, nie musiał się martwić o to, że ktoś je ukradnie.

                Spokojnym krokiem powędrował w stronę automatycznej bramy, którą obserwował już wczorajszej nocy i przecisnął się na drugą stronę, akurat przed tym, jak dwie sekundy później się zamknęła. Nikogo nie było już na zewnątrz. Podszedł do drzwi, a po odczekaniu minuty nacisnął na dzwonek i wyciągnął pistolet. Gdy się otworzyły, odsłaniając zmarszczoną twarz ochroniarza, wycelował w nią i pociągnął za spust. Nie pozwolił mu upaść, przy czym jego cielsko mogłoby narobić hałasu; złapał za marynarkę i powoli opuścił go na podłogę. Wytarł buty o wycieraczkę, po czym wszedł do środka, cicho zamykając za sobą drzwi. Oparł się o nie i czekał. Drugi ochroniarz wyszedł zza rogu minutę później, pewnie też przywołany dzwonkiem o tej późnej porze, ale nie zdążył zarejestrować widoku odzianego w czerń mężczyzny z bronią i kilkoma kropelkami krwi na czole. Podzielił los kolegi.

                Loren złapał się na ocenianiu kształtu plamy krwi, jaka zaczęła wyciekać spod jego głowy, kiedy do jego uszu dobiegł odgłos rozbijanego szkła. Podążył w tamtym kierunku, jak się okazało, do salonu i zastał widok, który niezbyt go zadowolił. Eli stał przyparty do ściany, usiłując odepchnąć i wyrwać głowę z uścisku Fergussona, którego usta zdawały się próbować pożreć jego ramię, wystające spod nadszarpanej bluzki, a ogromna ręka ściskała jego pośladek. U ich stóp leżał rozbity wazon, a z ust chłopaka wychodziło zduszone „Nie”. Jego rozszerzone ze strachu źrenice powędrowały w stronę Lorena. Mężczyzna ujrzał w nich jednocześnie ulgę i nieme błaganie, a wtedy zdał sobie sprawę, że z całej siły ściska w dłoni chwyt pistoletu. Przełożył go do drugiej ręki.

                - Panie Fergusson! – zawołał, idąc w ich kierunku. Zwyrodnialec oderwał się od ramienia własności zabójcy i z przygłupim „hę?” na ustach odwrócił się w stronę pięści, z którą jego twarz przeżyła właśnie spotkanie pierwszego stopnia. Przeklął głośno, łapiąc się za nos i zatoczył się w bok. Gdyby nie piedestał, na którym wcześniej stał wazon, runąłby na ziemię. Niewolnik odsunął się w drugą stronę i z klatką piersiową, unoszącą się w szaleńczym tempie, osunął się po ścianie w dół.

                - Kim ty kurwa jesteś i co robisz w moim domu?! – zagrzmiał Fergusson, próbując zatamować nagły strumień krwi, płynącej z nosa i spozierając na intruza spode łba, z furią w małych, głęboko osadzonych oczach.

                - Pańscy ochroniarze są niedysponowani, więc przyszedłem aplikować na stanowisko – odparł gorzko Loren, przysunął duży fotel i usiadł na nim, naprzeciwko celu. Założył nogę na nogę, a broń powróciła na swoje miejsce w prawej dłoni. – Nie radzę – uprzedził, celując w niego, kiedy rozglądał się gorączkowo, nieco oszołomionym, ale nadal rozeźlonym wzrokiem, w poszukiwaniu drogi ucieczki.

                - Kurwa… - wycedził Fergusson, kiedy już zdał sobie sprawę z tego, że jest na straconej pozycji, bez nikogo, kto mógłby mu pomóc i przyłapany w jednoznacznej sytuacji, która zdecydowanie kwalifikowała się pod usiłowanie gwałtu. Pokręcił głową i usiłując zachować pozory, roześmiał się, rozkładając ręce.– Czego chcesz? Pieniędzy? Mam ich dużo, podam ci kod do sejfu…

                - To nie będzie konieczne – przerwał mu zabójca.

- Chwila… - tamten zmrużył oczy, widocznie rozpoznając wczorajszego towarzysza kieliszka z baru. – Czy to nie ty wczoraj…

 - Przejdźmy do rzeczy – wtrącił Loren. Jakoś nie uśmiechało mu się patrzeć na twarz Fergussona i jego złamany nos dłużej niż było to konieczne. Tamten zaklął pod nosem, ale słuchał. – Przypominasz sobie nazwisko Dawson?

                - Dawson? A powinienem sobie przypominać?

                - Emily Dawson, piętnaście lat. Brązowe włosy, niebieskie oczy. Szkoła w Caldwell, której remont był dofinansowany z twojej kieszeni trzy lata temu – streścił obojętnym tonem. Wyciągnął z kieszeni stare zdjęcie dziewczyny i rzucił mu pod nogi.

                - Myślisz, że pamiętam jakąś pieprzoną siksę sprzed trzech lat?

                - Myślę, że utrata kilku zębów odświeży ci pamięć. – Zaczął się podnosić.

                - Kurwa, dobra! – wrzasnął, cofając się. - Może i pamiętam jakąś tam Emily. No i?

                - Jej brat zapłacił mi dużo pieniędzy za to, żeby cię ukarać. Nie sprecyzował jednak w jaki sposób, zostawiając mi wolną rękę, a wyjątkowo mi się nie podobasz, więc mam już w głowie kilka pomysłów na to, żebyś umierał bardzo powoli i bardzo boleśnie – tłumaczył spokojnym, monotonnym tonem, jakby mówił o prognozie pogody. - Ale wystarczy, że przyznasz się do tego, co jej zrobiłeś i wyrazisz skruchę, ładnie przeprosisz, a może cię oszczędzę i skończysz tylko z kilkoma siniakami – zaproponował. - Co ty na to?

                - Chyba sobie ze mnie żartujesz? – roześmiał się Fergusson po chwili ciszy. Westchnął i wolnym, koślawym krokiem podszedł do małego stoliczka stojącego nieopodal, z podążającą za nim lufą pistoletu. – Napijesz się? – nalał sobie burbonu i uniósł szklankę w stronę Lorena.

                - Podziękuję – odparł uprzejmie.

                - Emily Dawson, tak? – Podniósł zdjęcie i przyjrzał się widniejącej na nim uśmiechniętej twarzy.

                - Zgadza się. Emily Dawson.

                - Siostra Ryana Dawsona?

                - Dokładnie.

                - Pamiętam go. – Pochłonął kilka dużych łyków. Zabójca czekał cierpliwie. Niewolnik patrzył na niego i chciał się podczołgać w jego stronę, ale właściciel gestem nakazał mu zostać w miejscu. - Pieprzony skurwiel nie dawał kiedyś spokoju mi i moim prawnikom. Chodziło o tą jego siostrę, Emily, mała dziwka…

                - Dziwka? Popełniła przez ciebie samobójstwo, po tym jak ją molestowałeś… A może zgwałciłeś?

                - Ja? Zgwałcić? Molestować? – zdziwił się Fergusson i zaprzeczył: – W życiu. – Jego twarz wykrzywił gniew. – Czy ty wiesz w ogóle kim jestem? Wiesz ilu ludziom pomogłem? Oskarżasz niewinnego, dobrego człowieka! Do niczego się nie przyznam, bo nie mam do czego, więc radzę ci wypierdalać z mojej posesji, zanim...

                - Zanim co? – uśmiechnął się szyderczo Loren. – Zadzwonisz na policję? Śmiało. Myślę, że ta dziewczyna – wskazał głową na wystraszonego niewolnika. Fergusson skierował na niego wzrok. – chętnie złoży doniesienie o gwałt. Kiedy tu wszedłem, nie wyglądała na chętną i z tego, co słyszałem wyraźnie mówiła „nie”, gdy się do niej dobierałeś. Zresztą, wszystko jest na kamerze. – Wskazał lufą kamerę w rogu sufitu.

                - Sama wsiadła mi do auta!

                Loren westchnął przeciągle i skierował swoje spojrzenie na skulonego chłopaka, przebranego za dziewczynę.

                - Powiedz mi – zaczął przyjaznym tonem. – Ile masz lat?

                - Sie-siedemnaście – odrzekł cicho, wysokim, napiętym głosem.

                - Chciałaś tego? Chciałaś, żeby pan Fergusson włożył ci rękę pod spódnicę? Chciałaś, żeby cię dotykał?

                - Nie. – Pokręcił głową i pociągnął nosem. – Obiecał, że mnie podwiezie, a potem… potem… - urwał i zaczął cicho szlochać. – Kazał mi wejść do domu i zaczął… Chciał, żebym ściągnęła ubrania...

                - Gówno prawda! – warknął Fergusson, tracąc nad sobą panowanie. – Sama chciała mi wskoczyć do łóżka, pieprzona gówniara! Nawet nie wiedziałem, ile ma lat!

                - Ale wiedziałeś, ile lat ma Emily. Ona też sama dobrała ci się do spodni?

                - Oczywiście, że tak! – wybuchnął, plując w powietrze śliną zmieszaną z alkoholem.

                - Czyli uprawiałeś z nią seks?

                - Może? – Rozłożył ramiona w geście rezygnacji. - Chyba coś mi się należało za podniesienie tej podupadającej budy pełnej bachorów? – parsknął śmiechem. Ponownie wypełnił szklankę alkoholem. – Była chętna, więc dałem jej tego, czego chciała.

                - Załamała się po tym, co jej zrobiłeś. Nikt jej nie wierzył, zaczęła ćpać i…

                - Tylko taką udawała, wszystkie udają! – wyszczerzył się do niego. Loren miał ochotę znów mu przyjebać. – Mówią nie, a myślą odwrotnie, głupie dziwki. Nic mi, kurwa, nie udowodnisz… - bełkotał. – Moi prawnicy…

                - Powiedz to – nalegał zabójca. – Nie chciała tego, a ty ją wykorzystałeś.

                - Kolego… - postąpił krok w stronę zabójcy, ale stanął i zamknął na chwilę oczy, jakby rozkoszował się jakimś dawnym wspomnieniem. – Błagała najpiękniej na świece.

                - Rozumiem, że o to, żebyś przestał?

                - Nie, nie… Nic nie rozumiesz… - machnął ręką z irytacją. - Udawała…

                - Tyle mi chyba wystarczy – stwierdził zabójca i podniósł dłoń wraz z pistoletem. Ku jego uciesze, wszystko przebiegło sprawnie i dość szybko.

                - Nie, chwila! – zaprotestował Fergusson, z twarzą wykrzywioną strachem. - Mówiłeś, że oszczędzisz…

                - Żartowałem – oznajmił beztrosko Loren. – Zapłacono mi za sprzątnięcie ciebie i zebranie dowodów na to, jakim pieprzonym pedofilem jesteś, aby cały świat się o tym dowiedział. Wszystko już mam, więc możesz już się z nami pożegnać. Jakieś ostatnie słowa?

                - Ostatnie słowa? – powtórzył tamten z lekkim niedowierzaniem. – A może zamiast tego jakieś ostatnie życzenie? – Uśmiechnął się i uniósł wyczekująco brwi. Pewnie był zbyt pijany, żeby zrozumieć to, że zaraz naprawdę zdechnie, a jego budowana długo reputacja legnie w gruzach. Przez tyle lat czuł się bezpiecznie, uważał się za nietykalnego, przez co teraz, jego wyniszczony używkami mózg szwankował, nie pojmując powagi sytuacji.

                - No dobrze. – Loren odwzajemnił uśmiech, zastanawiając się, czego też zażyczy sobie ktoś, kto miał już wszystko. – Czego chcesz?

                Fergusson rozejrzał się po pomieszczeniu, przelatując po nowoczesnych sprzętach, kryształowych wazach i perskich dywanach. Omiótł wzrokiem bogactwo swojego salonu, aż jego oczy zwęziły się, gdy dotarły do niewolnika.

                - Chcę dokończyć – oznajmił nagle. - Ostatnia noc też musi być upojna! – jego donośny śmiech rozniósł się dookoła. – Daj poużywać poczciwemu Fergussonowi przed śmiercią… Pomogłem tylu ludziom… Tylu ludziom!

                Loren wymienił spojrzenie z Elim. Patrzył na niego prosząco, z nadzieją, ale zabójca odwrócił się do Fergussona i rzekł bez emocji:

                - Ostatnie życzenie to ostatnie życzenie. – Spojrzał na zegarek. – Ale pospiesz się.

                Fergusson znów się zaśmiał radośnie, odłożył szklankę i ruszył do niewolnika, który nie przestawał wgapiać się w swojego Pana wielkimi oczami. Złapał go za ramię, podciągnął do góry i popchnął na stolik, jak szmacianą lalkę. Oparł go przodem o blat, dociskając do niego jego tułów. Zadarł spódnice do góry i bez zastanowienia, pospiesznie zaczął szukać palcami swojego rozporka.

Niewolnik wciąż patrzył, jakby pytając Lorena o to, czy naprawdę tego chce, czy ma coś zrobić, wykonać jakiś ruch, a kiedy ten siedział nieruchomo, sam zaczął nieruchomieć, poddając się nieuchronnemu. Jego oddech zwolnił, szczęka rozluźniła się, a z oczu zaczęły uciekać wszystkie emocje, aż pozostały puste; puste niebiesko-zielone oczy lalki, które wciąż sztucznie wpatrzone w Pana, zaczęły zakrywać się powiekami. Nie płakał, nie błagał; po prostu poddał się jego woli.

                Loren poczuł palącą złość. Myślał, że mu się wydawało, ale teraz zdał sobie sprawę, że podobne uczucie towarzyszyło mu, kiedy wszedł do tego salonu i zastał to co zastał. Z tą różnicą, że tamto było zaledwie jednym płomieniem, który szybko ugasił dając Fergussonowi po mordzie, kiedy teraz wybuchł w nim pożar i zaczynał trawić go od środka. Nie rozumiał tego. Przeraziło go to uczucie, bo ostatnio miał z nim do czynienia dawno temu, kiedy…

                Fergusson w końcu rozpiął rozporek. Spodnie opadły mu do kolan, dłoń Lorena wnet podniosła się, a z lufy wystrzelił nabój; poszybował przez dzielącą ich odległość i zatrzymał się w czaszce starszego. Jego wzrok utknął nieruchomo gdzieś w przestrzeni, pomiędzy oczami zaczęła spływać strużka krwi, usta pozostały głupawo otwarte. Przechylił się lekko w tył, a potem w przód, jakby samo powietrze nie wiedziało, w którą stronę popchnąć jego ciało. Loren podniósł się z fotela, przestąpił dwa kroki i sam odepchnął je w tył, zanim spadając na jego niewolnika, połamałoby jego kości. Złość zelżała, rozjuszone płomienie zaczęły gasnąć, ale nadal się tliły. Kiedy zwłoki upadły z łomotem i bezwładna góra legła na idealnie wypolerowanej posadzce, zajął miejsce Fergussona, stając za niewolnikiem. Krew szumiała mu w uszach. Musiał sprawdzić, musiał…

Położył dłoń na odsłoniętym odcinku jego pleców i przejechał palcami, odzianymi w czarny skórzany materiał, wzdłuż linii kręgosłupa, sunąc przez wgłębienie po środku. Ciało niewolnika nagle ożyło, jakby wybudzał się ze snu; jego skóra zadrżała, łopatki zafalowały pod fałdami koszulki, rozpostarte palce zgięły się, a z ust wydobyło się ciche westchnienie. Naprężył się w oczekiwaniu, kiedy dłoń Lorena zastygła.

                - Dlaczego? – spytał.

                - P-panie?

                - Nie reagowałeś tak na Fergussona. Dlaczego teraz?

                Cisza. Nachylił się nad nim i ułożył przedramiona prosto po jego bokach.

                - Dlaczego, Eli? – ponaglił go, domagając się odpowiedzi, a ta pojawiła się, jakże oczywista i prosta, wychodząc z ust jasnowłosego zaskakująco pewnym głosem:

                - Bo należę do ciebie, Panie.

***